எப்போதும் குறையுள்ள வெளிச்சம்.

அவன்

குடிக்கிறான்

கூர்மையடைகிறது

அறிவு

அவள்

குடிக்கிறாள்

இளகுகிறது.

உடல்.

மேலும்

உடலுக்கு

எதிரானது

அறிவு

கொடுபவரின் நேர்மை அறிய

பெறுபவரின் ஒற்றை துரோகம்

போதும்

அவன்

திமிருடன்

வளர்ந்த

பெருமரம்

அவள்

அக்கிளைகளில்

பூக்கும்

தண்மீன்கள்

மேலும்

பறிப்பவர் நேர்மை அறிய

உண்பவர் முகபாவம் போதும்

அவன்

அவளை

சாட்டையால்

அடிக்கிறான்

அவள்

அவனுக்கு

வலியை

கொடுக்கிறாள்

மேலும்

திகைப்படைபவர் வாழ்விழக்கின்றனர்

பார்வையாளர்கள் காயடிக்கப்படுகின்றனர்

அவன்

அவள்

நெடுஞ்சாலை

முடிவுறும்

வனத்தில்

பசிய

இலைகளுக்கிடையே

இளம்பரிதி

மரத்தினை

காண்கிறார்கள்

வெளியெங்கும்

வீசுகிறது

மாம்சம்

பச்சை

வண்ணமாய்

அவன்

அவள்

மாயகணத்தில்

பொய்யாகி

மீள்கிறார்கள்

தெருசாலைகளில்

ஊளையிடும்

நாயின்

ஒலிவடிவில்

மெழுகு தீர்ந்த

திரி கருகும்

ஓசையில்

பிறக்கிறது ...

.............. மீசைக்காரன் நீட்ஷே நினைவில்.

சொற்களின் நதி..

நதி ... அமைதியற்று தவிக்கிறது. அதன் தேவைகளை தீர்மானித்த பின்னே தனது பாதைகளை தீர்மானிக்கிறது. பாதைகளின் திசையறிவு குரூரமானது அது நினைவுகளை நொதிக்கசெய்து விடுகிறது. போதம். நதியின் பாதைகள் பிளவுபடுகிறது. நதி ... பிளவுபட்ட பாதைகண்டு குதூகலிக்கிறது தனதான ஆயிரமாயியிரம் நீண்ட விரல்கால் திசைகளை உண்கிறது. தீர்ந்து போன திசைவெளியில் தானே திசையென தன்னையே தொடர்கிறது. மோகம். அதன் ஒலிவாங்கும் சவ்வில் சிறு வெடிப்பு. நிதானம் மாற்றுகிறது. நதி... பாதையற்ற சமவெளியில் பரவுகிறது. காவு கொள்கிறது வெளியலையும் உயிர்மரங்களை. நீரின்றியமையாத அவைகள் நீரை சபிக்கின்றன. அதன் வேர்களை கற்களாய் உருட்டி நதியின் பாதைகளில் உருட்டுகின்றன நிரம்பிபரவுகிறது கூலாங்கற்கள் .. நதி .. ஒவ்வொரு கல்லின் உருலளிலும் சமனிழக்கிறது தொடர்ந்து.. நதி ஆனந்த கூத்தாடுகிறது.

......................................................................... நண்பன் வசுவுக்கு.